Bu ülkenin susturulmus kahramanlari onlar; bir cikmaz sokakta, metruk binalar gibi birbirlerine yaslanmis, yalnizliklari ve kederleriyle, kendi araflarinda yasiyorlar insan olusundan usanip agac olmayi düsleyen Lerna Hanim, gölgesinden bile korkan Emine, Eminenin kizi Cilem, eskiden meydanlarda tasidigi pankarti salonunun duvarina civileyen Rüstem, Kumru bakkalin sahibi deli-güzel Ayhan, kadin adam Sofie, balikci eskisi Rizvan Efendi ve üc ögün hikaye yazan Adalet Teyze... Bir de o kaybolmus kadin var... basinda ucusan iki kuzgunla, bambaska bir ölümden cikip kininda bir ciglikla cikmaz sokaga gelen kadin... Selvi. Susan, sustukca anlatan, anlattiran. Geliyordu iste sokagi dilsizligiyle dillendiren suskun Selvi. Bir kaybolup iki kaybeden, gözleriyle dillendiren tarihi ve sindirmeye calisan kimsesizligini... Bekleyen Selvi. Gitmelerin ardindan agir kalislarinin inadina bekleyen Selvi. Deli güzel Ayhan gibi Selvi. Lerna Hanim, Rüstem gibi Selvi. Agir adimlarla ilerliyor elinde posetler, posetlerin icinde; iki saksi sardunya, yarim kilo kuru kayisi ve mahleple agir agir adimliyor gecmisini. O böyle kendine agir gelen kendiyle yürürken cikmaz sokaga dogru, metruk binanin Kücük Kuzgunu, Büyük Kuzguna Adaleti mi bekliyor diye soruyor. Susuyor Büyük Kuzgun, susuyor servilerin yapraklari. Susuyor dünya, susuyor Selvi. Susmasa kopar mi kiyamet Selvinin dudaklarinda