Dit werk tracht aan te tonen dat er in het retorische denken van Aristoteles een verzoening bestaat tussen twee antagonistische opvattingen over de retorische kunst: die van Plato en die van de sofisten. Onder invloed van Plato tracht Aristoteles de retorische praktijk van het moreel relativisme te behouden, door aan de kunst van het overreden een ethisch-politieke functie toe te kennen, die zowel bestaat in de verdediging van waarheid en gerechtigheid in de stad als in de versterking van de ethische deugden van de burgers, wier doel het goede leven in het algemeen is . In verband met de benadering van de sofisten stelt Aristoteles echter dat de ethisch-politieke functie van de retorische kunst het gebruik zou rechtvaardigen van alle beschikbare retorische listen om de toehoorders te overtuigen, zoals emotionele aantrekkingskracht en nadruk op enunciatieve expressie, omdat het verwerpelijk is dat waarheid en rechtvaardigheid worden overwonnen door hun tegengestelden. Dergelijke hulpmiddelen kunnen echter niet relevanter zijn voor argumentatie dan het gebruik van het entimemma - een soort syllogisme dat gebaseerd is op waarschijnlijkheden en tekens.
