Annesinin yardimi ile merdivenlerden yavas bir sekilde iniyordu. Ilerde bu kadarini da yapamayacak diye korkuyordu. Tekerlekli sandalyeye oturdu. Tekerlekli sandalyeye bagimli kalali iki yil oluyordu. Ilkokul, lise ve üniversiteyi ayakta, kendi basina destek almadan yürüyerek gecirirken islerin bu kadar kötüye gidecegini tahmin edemeyecek kadar mutluydu. Simdi ise tekerlekli sandalyede oturuyordu. Tekerlekli sandalyeye bir türlü alisamamisti. Disarida mecbur kullaniyordu. Disari ciktiginda insanlar vebali gibi bakiyorlardi ya da Haluk öyle hissediyordu. Eski arkadaslarinin cogunu da insanlara karsi olumsuz bu bakis acisi yüzünden zamanla tek tek kaybediyordu. Hastaliginin sürec icerisinde böyle ilerleyecegini biliyordu. Fakat bu kadar hizli sekilde ilerleyecegini tahmin edemiyordu. Hastalik ve hastaligin ilerlemesiyle yasadigi olaylar psikolojik olarak yipratiyordu. Eski halinden eser kalmamisti. Eskiden gülen, espri yapan, insanlari eglendiren Haluk gitmis, yerine baska bir Haluk gelmisti. Icine kapanik, somurtkan evinden cikmayan biri olmustu. Yakin cevresi ile konusmak bile artik zor geliyordu...
