INSANLARdaki; öykü ve hikaye terimlerinin ötesinde duran kisa kurgusal metinler, kliselerle yüklü Edebiyat Tarihi ve onun koltuk degnekleriyle bugünlere gelen Edebiyat Elestirisinin kücük insan vurgusunu, absürd, mizah, ironi ve humordan aldigi destekle sorguluyor. Sorgusu bu yüzden kas yaparken göz cikarmiyor; göze ilisiyor. Hatta göz, onlara odaklanmak icin sabirsizlaniyor.

Bu kisa kurgusal metinlerde bulusan, kücük olmadiklarini bilen ama bildiklerini okurlarin gözüne sokmamaya niyetlenen INSANLAR; dram ve trajedi yüklü hayatlarin izini sürseler de acinin cigirtkanligina girismiyorlar. Cünkü absürd, mizah, ironi ve humor, onlara, hoyratliktan hoyratlik devsiren, gercegin kopyasi degil, kendisi olan kurgusal hayata sadece tutunma degil, dayanma gücü de asiliyor.

Editör Notu