Yunus Emre, Türkcenin 13. ile 15. yüzyillari arasindaki dönemini kapsayan Eski Anadolu Türkcesinin en önemli temsilcilerinin basinda gelmektedir. Medrese egitimi görmüs, devrinin bilimlerini, Arapcayi, Farscayi, dört kitabi, hadisleri, peygamber kissalarini, vahdet-i vücudu, skolastik felsefeyi, mitolojiyi ve daha pek cok seyi ögrenmis, cagina göre bilgi ve zeka düzeyi yüksek bir insandi. Defterin, kitabin, mektebin disinda ilhama dayali olan Ynustaki manevi güc, siir elbisesi giydirildikten sonra onu okuyanlarin karsisina her zaman baska bir cazibeyle cikmis ve okuyanlar tarafindan bunu tam olarak ifade edebilmek bir türlü mümkün olmamistir. Bu yüzden Yunus Emreyi onun diline daha yakin bir dilin daha iyi anlatabilecegi düsüncesiyle eserde Yunusu anlamayi zorlastiracak karmasiklikta bilimsel üslup ve ifadeler olabildigince az kullanilmistir.

Fatih nüshasina göre hazirlanan bu calisma, esas olarak Risaletün-Nushiyye ile Divanin transkripsiyonlu metnini, gramatikal dizinini ve detayli gramer incelemesini icermektedir.

Tasavvuf düsüncesi ve bu düsünceyi sekillendiren unsurlar ayrintili bir bicimde yeni bastan ele alinmistir.

Yunus Emrenin yasadigi Selcuklu dönemi siyasal ve sosyal yönden arastirilmistir.

Yunus Emrenin hayati ve eserleri, yasadigi dönemin tasavvuf akimlari ele alinmak suretiyle degerlendirilmistir.

Metindeki sözcüklerin tasavvufi anlamlari dizin bölümüyle birlikte verilmistir.

Eserlerdeki tasavvuf deyimler ve mecazlar ile tasavvuf disi deyim ve birlesik ifadeler ayrintili bir sekilde incelenmistir.

Arastirmacilarin metin üzerindeki farkli okuma tercihleri dipnotlarda karsilastirmali olarak gösterilmis, bazi sözcüklere verilmis olan yanlis anlamlar düzeltilerek sözcüklerin dogru anlamlari taniklariyla birlikte verilmistir.

Yunus Emrenin eserlerinin söz varligi istatistik ve grafiklerle degerlendirilmistir.