Insanogluna en önemlisinin güc oldugunu dayatan bir cagin tam göbegindeyiz. Üzerine acikca dillendirmese degüc denen sey sert, öfkeli ve duygularina esir olmamak gibi hallerle birlestirildi zihinlerde. Sevgi tam da bu noktada gücsüzlükle yan yana gibi görünmeye basladi. Hem birey olarak hem de topluluklar halinde bu hic de gercek olmayan baglantinin tuzagina düstük. Insan, cok derinlerinde iyi olmanin, kendisini gücsüz kilacagi hezeyani icinde en büyük gücün aslinda sevgi olduguna dair o kadim gercegini unuttu.
Bu hepimizi hem öfkeli hem de gücsüz kilmaya devam etmekte oysa.
